Napaść na Polskę

Przygotowania do wojny

Hitler chciał zaatakować Polskę już 26 sierpnia 1939 roku, ale tak się nie stało, bo okazało się, że Wielka Brytania zawarła z RP sojusz wojskowy. Ostatnie dni pokoju przed wojną Niemcy poświęcili na próby izolowania Polski na arenie międzynarodowej. Nazistowska propaganda przekonywała o prześladowaniu w Polsce mniejszości niemieckiej. Zgodnie z ich planem, Niemcy zamierzali otoczyć i zniszczyć polskie wojska na zachodnim brzegu Wisły, a następnie zająć Warszawę. Sukces armii III Rzeszy miało zapewnić zastosowanie strategii, zwanej wojną błyskawiczną. Jej założeniami były:

atak na wybranych odcinkach frontu (nie na całej jego linii)
uderzenie sił pancernych wspierane przez lotnictwo w celu przerwania linii obronnych
wkroczenie w powstałe wyłomy piechoty szybko przemieszczającej się ciężarówkami
okrążenie i zniszczenie oddziałów wroga.

Prowokacja Gliwicka

31 sierpnia, czyli tuż przed wybuchem wojny, Hitler nakazał przeprowadzenie prowokacji, które miały dać pretekst do ataku na Polskę. Niemcy przebrani w Polskie mundury upozorowali atak na radiostację w Gliwicach, która leżała wówczas na terenie nazistowskich Niemiec. Żołnierze nadali tam komunikat, który nawoływał do wybuchu antyniemieckiego powstania. By jeszcze bardziej uwiarygodnić podstęp, na miejscu pozostawiono ciała ubrane w polskie mundury z polskimi dokumentami. Tak naprawdę nie byli to Polacy, lecz więźniowie zamordowani w niemieckich obozach koncentracyjnych.

Wybuch II wojny światowej

1 września 1939 roku o świcie Niemcy zaatakowały Polskę. O godzinie 4.45 niemiecki pancernik Schleswig-Holstein rozpoczął II wojnę światową otwierając ogień na polską placówkę wojskową Westerplatte w wówczas Wolnym Mieście Gdańsk. W tym samym czasie niemieckie Luftwaffe dokonało nalotu na Wieluń.

W chwili wybuchu wojny Polska miała układ sojuszniczy z Francją z 1921, układ sojuszniczy z Wielką Brytanią z 25 sierpnia 1939 i sojusz z Rumunią, obowiązujący jednak tylko w przypadku ataku ze strony ZSRR.

Od samego początku wojny, Niemcy miały przewagę liczebną na lądzie jak i w powietrzu. Bombardowali miasta i atakowali ludność. Aby bronić ojczyznę, do obrony kraju włączyli się także zwykli obywatele, w tym harcerze.

Napaść sowietów na Polskę

Po agresji Niemców na Polskę, Stalin czekał na sygnał z Warszawy, że stolica została zajęta, co by oznaczało symboliczny upadek RP. Miasto jednak się ciągle broniło, a ambasada ZSRR wysłała do Rosji pismo, że stolica została przejęta. Przez to 17 września 1939 roku Armia Czerwona wkroczyła do Polski. Polacy się tego nie spodziewali. Atak ze wschodu, zachodu i północy wydawał się nie do pokonania. I taki był.

Ewakuacja polskich władz

Przez atak na Polskę z trzech stron, najwyższe polskie władze państwowe, jak i wojskowe opuściły Warszawę w nocy z 6 na 7 września i stopniowo przemieszczały się na zachód. Kiedy pojawiło się zagrożenie od strony wkraczających Sowietów, podjęto decyzję o ewakuacji rządu przez Rumunię do Francji. Rząd polski ewakuował się w nocy 17 września 1939 na terytorium sojuszniczej Rumunii. Wbrew porozumieniu polsko-rumuńskiemu o swobodnym prawie przejazdu pod naciskiem niemiecko-sowieckim, przy porozumieniu Rumunów z rządem francuskim rząd polski został bez uprzedzenia internowany. 30 września 1939 prezydent Ignacy Mościcki, korzystając z uprawnień konstytucji o możliwości wyznaczenia następcy w czasie wojny wydał dekret o przekazaniu władzy Władysławowi Raczkiewiczowi, co zapoczątkowało działalność Rządu RP na uchodźstwie.

Niektóre informacje zostały wzięte z podręcznika Wczoraj i Dziś Nowa Era