Sprawa polska pod koniec wojny

Pod koniec II wojny światowej sytuacja Polski była bardzo trudna i skomplikowana. W kraju panował okrutny totalitaryzm, a ludność cierpiała pod ciężarem wojny i okupacji. Mimo to, Polacy nie poddawali się i walczyli o wolność i niepodległość swojego kraju. W tym materiał edukacyjnym przyjrzymy się bliżej sytuacji Polski pod koniec II wojny światowej, aby lepiej zrozumieć jej historię i wkład w walkę o wolność.

Polska Lubelska

Polska Lubelska to określenie terenów Polski, których zarządzanie przejął Polski Komitet Wyzwolenia Narodowego (PKWN) pod koniec II wojny światowej. PKWN powstał w Moskwie i uważał się za jedyny legalny rząd w Polsce. W rzeczywistości jednak był on całkowicie podległy Stalinowi i służył jako narzędzie do realizacji interesów ZSRR w Polsce.

Pod koniec 1944 roku Armia Czerwona przekroczyła przedwojenne granice Polski i wyzwoliła kraj spod niemieckiej okupacji. W tym samym czasie Sowieci organizowali podporządkowane sobie władze komunistyczne, takie jak Krajowa Rada Narodowa (KRN) z Bolesławem Bierutem na czele. KRN była namiastką przyszłego parlamentu i składała się głównie z komunistów i osób lojalnych wobec ZSRR.

22 lipca 1944 roku PKWN ogłosił Manifest, w którym poinformował Polaków o swoim istnieniu i uznał siebie za jedyny legalny rząd w Polsce. Siedzibą PKWN był Lublin, a zarządzane przez niego tereny nazwano Polską Lubelską.

Polska Lubelska była ważnym etapem w dziejach Polski pod koniec II wojny światowej i stanowiła początek komunistycznej dyktatury w Polsce, która trwała do 1989 roku. Mimo że Polska została wyzwolona spod niemieckiej okupacji, jej ludność musiała zmierzyć się z nowymi formami ucisku i braku wolności.

Decyzje Wielkiej Trójki a przyszłość Polski

"Wielka Trójka" to określenie trójki przywódców, którzy prowadzili rozmowy dotyczące przyszłości Europy pod koniec II wojny światowej. Są to Józef Stalin, Winston Churchill i Franklin Delano Roosevelt.

Kwestia terytoriów i ustroju powojennej Polski była ważnym tematem rozmów Wielkiej Trójki na dwóch znaczących konferencjach: w Teheranie w 1943 roku oraz w Jałcie w 1945 roku. W obu przypadkach decydujący głos miał Stalin, który chciał umocnić swoją pozycję w Europie Środkowo-Wschodniej poprzez utworzenie w Polsce komunistycznego rządu podporządkowanego ZSRR.

Churchill i Roosevelt nie byli zadowoleni z takiego rozwiązania, ale byli zmuszeni zaakceptować decyzje Stalina, ponieważ ZSRR był ważnym sojusznikiem w walce z Niemcami i miał decydujący wpływ na losy wojny. W rezultacie Polska została zmuszona do przyjęcia komunistycznego ustroju po wojnie i była pod ciężkim jarzmem radzieckiej dyktatury aż do 1989 roku.

Postanowienia aliantów w sprawie Polski

Konferencja w Teheranie (1943 rok):

Uznano, że Polska powinna odzyskać niepodległość po II wojnie światowej.
Zdecydowano, że Polska powinna odzyskać terytoria utracone podczas rozbiorów (tzw. "linia Curzona").
Potwierdzono, że Polska ma prawo do samodzielności politycznej i niepodległości po wojnie.

Konferencja w Jałcie (1945 rok):

Potwierdzono poprzednie ustalenia dotyczące przyszłości Polski.
Zdecydowano, że Polska powinna odzyskać terytoria utracone po 1939 roku (tzw. "linia Oder-Neisse").
Ustalono, że Polska powinna mieć demokratyczny ustrój i swobodne wybory.
Zgodzono się, że Polska będzie mieć kompensaty z Niemiec po wojnie.

Represje wobec Polskiego Państwa Podziemnego

Polskie Państwo Podziemne to ruch oporu, który powstał w Polsce podczas II wojny światowej. Celem tego ruchu była walka o niepodległość Polski i obalenie niemieckiej okupacji. Było jednym z największych ruchów oporu w Europie podczas II wojny światowej i miało duży wpływ na losy Polski po wojnie.

Represje wobec Polskiego Państwa Podziemnego były bardzo surowe i były skierowane przeciwko liderom tego ruchu oraz jego członkom. Wśród represji warto wymienić:

Aresztowanie i wywiezienie do Moskwy polskich przywódców, takich jak gen. Leopold Okulicki.
Rozwiązanie Armii Krajowej, co spowodowało zatrzymanie działalności bojowej Polskiego Państwa Podziemnego.
Proces szesnastu, podczas którego skazano na kary śmierci 16 przywódców Polskiego Państwa Podziemnego za "zdradę stanu".
Represje wobec członków Polskiego Państwa Podziemnego, którzy byli aresztowani, wywiezieni do obozów koncentracyjnych lub skazani na kary więzienia.

Represje te były jednym z elementów polityki ZSRR wobec Polski po II wojnie światowej. Celem tych represji było złamanie oporu i uzyskanie całkowitej kontroli nad Polską. Mimo tych represji, Polskie Państwo Podziemne stało się ważnym symbolem walki o wolność i niepodległość Polski.

Tymczasowy Rząd Jedności Narodowej

Tymczasowy Rząd Jedności Narodowej (TRJN) był rządem utworzonym w Polsce po II wojnie światowej, którego głównym celem było zapewnienie kontroli nad Polską przez ZSRR. TRJN składał się głównie z komunistów i osób lojalnych wobec ZSRR, które miały reprezentować interesy radzieckie w Polsce.

Premierem TRJN został Stanisław Mikołajczyk, a wicepremierem - Edward Osóbka-Morawski. Mikołajczyk był zwolennikiem demokratycznej i niepodległej Polski, co sprawiło, że szybko został zmarginalizowany i wkrótce złożył dymisję. Jego miejsce zajął Osóbka-Morawski, który był bardziej lojalny wobec ZSRR i akceptował komunistyczny ustrój w Polsce.

TRJN zostało uznane przez ZSRR za jedyne legalne polskie władze i stało się narzędziem do realizacji interesów ZSRR w Polsce. W rezultacie polski rząd na uchodźstwie został delegalizowany i przestał istnieć. TRJN było całkowicie podporządkowane komunistycznym władzom ZSRR i nie miało faktycznej niezależności ani suwerenności.