Reduta Ordona

AUTOR:

Adam Mickiewicz

CZAS I MIEJSCE AKCJI

6 września 1831 roku, Warszawa (dzielnica Wola)

GENEZA

Utwór został napisany w 1832 r. na podstawie historii opowiedzianej mu przez jego przyjaciela, Stefana Garczyńskiego. Opowiada o obronie Reduty na warszawskiej Woli w czasie powstania listopadowego. Dowódca polskich powstańców, Julian Konstanty Ordon, wysadził Redutę, gdy Polacy nie byli w stanie dłużej się bronić przed wojskami rosyjskimi. W utworze Ordon ginie śmiercią samobójczą wraz z innymi powstańcami, ale w rzeczywistości przeżył wybuch i dalej walczył o wolność Polski.

KONSTANTY JULIAN ORDON

Konstanty Julian Ordon był oficerem Wojska Polskiego oraz powstańcem listopadowym. Urodził się 15 października 1810 roku w Warszawie, a zmarł 4 maja 1887 roku we Florencji.

W czasie powstania listopadowego Ordon dowodził baterią artylerii w reducie nr 54, która została wysadzona w powietrze 6 września 1831 roku podczas obrony Warszawy. Choć w wyniku wybuchu został jedynie mocno poparzony, Adam Mickiewicz opisał jego rzekomą śmierć w wierszu "Reduta Ordona".

W 1833 roku Konstanty Julian Ordon opuścił Polskę i wyjechał do Drezna, a następnie osiedlił się w Szkocji. W 1848 roku wyjechał do Mediolanu z zamiarem wstąpienia do legionu Mickiewicza, ale został źle przyjęty i ostatecznie dołączył do Legii Lombardzkiej. W październiku tego samego roku przyjął ofertę służby w armii sardyńskiej, w której służył do 1855 roku.

Jesienią 1856 roku przeniósł się do Paryża, a w 1858 roku otrzymał posadę profesora języków nowożytnych w Kolegium Rządowym w Meaux. Od 1860 roku służył w oddziałach Giuseppe Garibaldiego, a następnie w armii włoskiej do 1867 roku.

Po samobójczej śmierci we Florencji w 1887 roku, jego ciało zostało skremowane zgodnie z jego ostatnią wolą. Władze rosyjskie nie zgodziły się na pochówek w grobie rodzinnym na cmentarzu ewangelicko-augsburskim w Warszawie, dlatego w listopadzie 1891 roku jego zwłoki zostały sprowadzone do Lwowa. Tam zostały uroczyście pochowane na Cmentarzu Łyczakowskim.

GATUNEK

"Reduta Ordona" jest poematem opisowo-refleksyjnym, czyli gatunkiem synkretycznym, co oznacza, że łączy w sobie cechy liryki oraz epiki.

STRESZCZENIE

W "Reducie Ordona" Adama Mickiewicza, opowieść rozpoczyna się od opisu bitwy między polskimi powstańcami a wojskami rosyjskimi. Jedynym punktem oporu była tytułowa Reduta (fort), która została zaatakowana przez wroga, który porównany jest do lawy błota. Mimo to, polscy żołnierze walczyli do ostatniej kropli krwi, jednak w końcu musieli się poddać. Dowódca reduty, Julian Konstanty Ordon, wysadził fort w powietrze, a z nim sam zginął wraz z innymi powstańcami. Utwór kończy się refleksją na temat zniszczenia kraju przez despotyzm i dumę szaloną, których efektem może być wybuch konfliktu i zniszczenia, tak jak w przypadku Reduty Ordona.

PLAN WYDARZEŃ

Moskale przybywają ze swoim potężnym oddziałem liczącym 200 armat.
Opis kontrastu między słabo wyposażoną redutą Ordona, wyposażoną tylko w 6 armat, a potężnym wojskiem rosyjskim.
Początek nierównej walki.
Wtargnięcie Rosjan na rogatki - walka przenosi się na broń ręczną.
Przewaga Rosjan zaczyna być coraz bardziej widoczna.
Decyzja Ordona o wysadzeniu Reduty, by nie oddać jej w ręce wroga.
Reduta zostaje wysadzona, a wszyscy żołnierze giną w jej gruzach.