Księga Rodzaju (Biblia)

Księga Rodzaju, znana również jako Księga Genezy (Genesis), jest pierwszą księgą Starego Testamentu w Biblii i jedną z najważniejszych ksiąg w całym chrześcijaństwie oraz judaizmie. Księga ta opisuje wiele kluczowych wydarzeń i postaci, które mają fundamentalne znaczenie dla religijnej wiary i historii ludzkości.

STWORZENIE ŚWIATA

Tekst

11 Na początku Bóg stworzył niebo i ziemię. 2 Ziemia zaś była bezładem i pustkowiem: ciemność była nad powierzchnią bezmiaru wód, a Duch Boży unosił się nad wodami.

3 Wtedy Bóg rzekł: «Niechaj się stanie światłość!» I stała się światłość. 4 Bóg widząc, że światłość jest dobra, oddzielił ją od ciemności. 5 I nazwał Bóg światłość dniem, a ciemność nazwał nocą.

I tak upłynął wieczór i poranek - dzień pierwszy.

6 A potem Bóg rzekł: «Niechaj powstanie sklepienie w środku wód i niechaj ono oddzieli jedne wody od drugich!» 7 Uczyniwszy to sklepienie, Bóg oddzielił wody pod sklepieniem od wód ponad sklepieniem; a gdy tak się stało, 8 Bóg nazwał to sklepienie niebem.

I tak upłynął wieczór i poranek - dzień drugi.

9 A potem Bóg rzekł: «Niechaj zbiorą się wody spod nieba w jedno miejsce i niech się ukaże powierzchnia sucha!» A gdy tak się stało, 10 Bóg nazwał tę suchą powierzchnię ziemią, a zbiorowisko wód nazwał morzem. Bóg widząc, że były dobre, 11 rzekł: «Niechaj ziemia wyda rośliny zielone: trawy dające nasiona, drzewa owocowe rodzące na ziemi według swego gatunku owoce, w których są nasiona». I stało się tak. 12 Ziemia wydała rośliny zielone: trawę dającą nasienie według swego gatunku i drzewa rodzące owoce, w których było nasienie według ich gatunków. A Bóg widział, że były dobre.

13 I tak upłynął wieczór i poranek - dzień trzeci.

14 A potem Bóg rzekł: «Niechaj powstaną ciała niebieskie, świecące na sklepieniu nieba, aby oddzielały dzień od nocy, aby wyznaczały pory roku, dni i lata; 15 aby były ciałami jaśniejącymi na sklepieniu nieba i aby świeciły nad ziemią». I stało się tak. 16 Bóg uczynił dwa duże ciała jaśniejące: większe, aby rządziło dniem, i mniejsze, aby rządziło nocą, oraz gwiazdy. 17 I umieścił je Bóg na sklepieniu nieba, aby świeciły nad ziemią; 18 aby rządziły dniem i nocą i oddzielały światłość od ciemności. A widział Bóg, że były dobre.

19 I tak upłynął wieczór i poranek - dzień czwarty.

20 Potem Bóg rzekł: «Niechaj się zaroją wody od roju istot żywych, a ptactwo niechaj lata nad ziemią, pod sklepieniem nieba!» 21 Tak stworzył Bóg wielkie potwory morskie i wszelkiego rodzaju pływające istoty żywe, którymi zaroiły się wody, oraz wszelkie ptactwo skrzydlate różnego rodzaju. Bóg widząc, że były dobre, 22 pobłogosławił je tymi słowami: «Bądźcie płodne i mnóżcie się, abyście zapełniały wody morskie, a ptactwo niechaj się rozmnaża na ziemi».

23 I tak upłynął wieczór i poranek - dzień piąty.

24 Potem Bóg rzekł: «Niechaj ziemia wyda istoty żywe różnego rodzaju: bydło, zwierzęta pełzające i dzikie zwierzęta według ich rodzajów!» I stało się tak. 25 Bóg uczynił różne rodzaje dzikich zwierząt, bydła i wszelkich zwierząt pełzających po ziemi. I widział Bóg, że były dobre. 26 A wreszcie rzekł Bóg: «Uczyńmy człowieka na Nasz obraz, podobnego Nam. Niech panuje nad rybami morskimi, nad ptactwem powietrznym, nad bydłem, nad ziemią i nad wszystkimi zwierzętami pełzającymi po ziemi!»

27 Stworzył więc Bóg człowieka na swój obraz,

na obraz Boży go stworzył:

stworzył mężczyznę i niewiastę.

28 Po czym Bóg im błogosławił, mówiąc do nich: «Bądźcie płodni i rozmnażajcie się, abyście zaludnili ziemię i uczynili ją sobie poddaną; abyście panowali nad rybami morskimi, nad ptactwem powietrznym i nad wszystkimi zwierzętami pełzającymi po ziemi». 29 I rzekł Bóg: «Oto wam daję wszelką roślinę przynoszącą ziarno po całej ziemi i wszelkie drzewo, którego owoc ma w sobie nasienie: dla was będą one pokarmem. 30 A dla wszelkiego zwierzęcia polnego i dla wszelkiego ptactwa w powietrzu, i dla wszystkiego, co się porusza po ziemi i ma w sobie pierwiastek życia, będzie pokarmem wszelka trawa zielona». I stało się tak. 31 A Bóg widział, że wszystko, co uczynił, było bardzo dobre.

I tak upłynął wieczór i poranek - dzień szósty.

21 W ten sposób zostały ukończone niebo i ziemia oraz wszystkie jej zastępy [stworzeń].

2 A gdy Bóg ukończył w dniu szóstym swe dzieło, nad którym pracował, odpoczął dnia siódmego po całym swym trudzie, jaki podjął. 3 Wtedy Bóg pobłogosławił ów siódmy dzień i uczynił go świętym; w tym bowiem dniu odpoczął po całej swej pracy, którą wykonał stwarzając.

4 Oto są dzieje początków po stworzeniu nieba i ziemi.

Kosmogonia i Porządek Stworzenia

Księga Rodzaju otwiera się opisem kosmogonii, czyli opowieści o stworzeniu świata. Opis ten przedstawia Boga jako Stwórcę wszechświata, który działa w sposób uporządkowany i celowy. Podczas sześciu dni Bóg tworzy różne aspekty rzeczywistości, od oddzielenia światła od ciemności aż po stworzenie człowieka. To ukazuje Boga jako autora i architekta całego stworzenia, który działa w sposób zorganizowany i harmonijny.

Odpowiedzialność i Rola Człowieka

Kiedy Bóg tworzy człowieka, mówi: Niech [człowiek] panuje nad rybami morskimi, nad ptactwem podniebnym, nad bydłem, nad ziemią i nad wszystkimi zwierzętami pełzającymi po ziemi! (Rdz 1:26). To wyrażenie nadaje człowiekowi odpowiedzialność za opiekę nad stworzeniem Bożym. Jednocześnie człowiek jest stworzony na obraz i podobieństwo Boga, co podkreśla jego wyjątkową pozycję w stworzeniu.

Etapowe Stworzenie:

Historia stworzenia świata opisana w Księdze Rodzaju jest podzielona na sześć dni, z każdego dnia poświęconego na konkretne aspekty stworzenia. Pierwszego dnia oddzielono światło od ciemności, a na kolejnych dniach stworzono przestworze, ląd, rośliny, słońce i księżyc, zwierzęta oraz na końcu stworzono człowieka. Ten podział na dni symbolizuje porządek i harmonię w procesie stworzenia.

Pamiętaj, że Biblia to metafora, co oznacza, że 6 dni opisywanych w tej Księdze, tak naprawdę mogło trwać o wiele dłużej.

Doskonałość Stworzenia

Po każdym dniu tworzenia, Księga Rodzaju podkreśla, że Bóg widział, że to, co stworzył, było dobre. Po stworzeniu człowieka nawet stwierdza, że to było "bardzo dobre" (Rdz 1:31). To podkreśla doskonałość i celowość całego stworzenia, które jest arcydziełem Bożej mądrości i mocy.

GRZECH PIERWORODNY I WYGNANIE Z RAJU

Tekst

31 A wąż był bardziej przebiegły niż wszystkie zwierzęta lądowe, które Pan Bóg stworzył. On to rzekł do niewiasty: «Czy rzeczywiście Bóg powiedział: Nie jedzcie owoców ze wszystkich drzew tego ogrodu?» 2 Niewiasta odpowiedziała wężowi: «Owoce z drzew tego ogrodu jeść możemy, 3 tylko o owocach z drzewa, które jest w środku ogrodu, Bóg powiedział: Nie wolno wam jeść z niego, a nawet go dotykać, abyście nie pomarli». 4 Wtedy rzekł wąż do niewiasty: «Na pewno nie umrzecie! 5 Ale wie Bóg, że gdy spożyjecie owoc z tego drzewa, otworzą się wam oczy i tak jak Bóg będziecie znali dobro i zło».

6 Wtedy niewiasta spostrzegła, że drzewo to ma owoce dobre do jedzenia, że jest ono rozkoszą dla oczu i że owoce tego drzewa nadają się do zdobycia wiedzy. Zerwała zatem z niego owoc, skosztowała i dała swemu mężowi, który był z nią: a on zjadł. 7 A wtedy otworzyły się im obojgu oczy i poznali, że są nadzy; spletli więc gałązki figowe i zrobili sobie przepaski.

8 Gdy zaś mężczyzna i jego żona usłyszeli kroki Pana Boga przechadzającego się po ogrodzie, w porze kiedy był powiew wiatru, skryli się przed Panem Bogiem wśród drzew ogrodu. 9 Pan Bóg zawołał na mężczyznę i zapytał go: «Gdzie jesteś?» 10 On odpowiedział: «Usłyszałem Twój głos w ogrodzie, przestraszyłem się, bo jestem nagi, i ukryłem się». 11 Rzekł Bóg: «Któż ci powiedział, że jesteś nagi? Czy może zjadłeś z drzewa, z którego ci zakazałem jeść?» 12 Mężczyzna odpowiedział: «Niewiasta, którą postawiłeś przy mnie, dała mi owoc z tego drzewa i zjadłem». 13 Wtedy Pan Bóg rzekł do niewiasty: «Dlaczego to uczyniłaś?» Niewiasta odpowiedziała: «Wąż mnie zwiódł i zjadłam». 14 Wtedy Pan Bóg rzekł do węża:

«Ponieważ to uczyniłeś,

bądź przeklęty wśród wszystkich zwierząt domowych i polnych;

na brzuchu będziesz się czołgał i proch będziesz jadł po wszystkie dni twego istnienia.

15 Wprowadzam nieprzyjaźń między ciebie i niewiastę,

pomiędzy potomstwo twoje a potomstwo jej:

ono zmiażdży ci głowę,

a ty zmiażdżysz mu piętę».

16 Do niewiasty powiedział: «Obarczę cię niezmiernie wielkim trudem twej brzemienności, w bólu będziesz rodziła dzieci, ku twemu mężowi będziesz kierowała swe pragnienia, on zaś będzie panował nad tobą».

17 Do mężczyzny zaś [Bóg] rzekł: «Ponieważ posłuchałeś swej żony i zjadłeś z drzewa, co do którego dałem ci rozkaz w słowach: Nie będziesz z niego jeść -

przeklęta3 niech będzie ziemia z twego powodu:

w trudzie będziesz zdobywał od niej pożywienie dla siebie

po wszystkie dni twego życia.

18 Cierń i oset będzie ci ona rodziła,

a przecież pokarmem twym są płody roli.

19 W pocie więc oblicza twego

będziesz musiał zdobywać pożywienie,

póki nie wrócisz do ziemi,

z której zostałeś wzięty;

bo prochem jesteś

i w proch się obrócisz!»

20 Mężczyzna dał swej żonie imię Ewa, bo ona stała się matką wszystkich żyjących.

21 Pan Bóg sporządził dla mężczyzny i dla jego żony odzienie ze skór i przyodział ich. 22 Po czym Pan Bóg rzekł: «Oto człowiek stał się taki jak My: zna dobro i zło; niechaj teraz nie wyciągnie przypadkiem ręki, aby zerwać owoc także z drzewa życia, zjeść go i żyć na wieki». 23 Dlatego Pan Bóg wydalił go z ogrodu Eden, aby uprawiał tę ziemię, z której został wzięty. 24 Wygnawszy zaś człowieka, Bóg postawił przed ogrodem Eden cherubów i połyskujące ostrze miecza, aby strzec drogi do drzewa życia.

Grzech Pierworodny

Trzeci rozdział Księgi Rodzaju opisuje moment, w którym Adam i Ewa, pierwsi ludzie stworzeni przez Boga, złamali Boże przykazanie, nieposłusznie zjadając owoc z drzewa poznania dobra i zła. Ten grzech miał ogromne konsekwencje dla całej ludzkości, wprowadzając w nią grzech, cierpienie i śmierć. To także pierwsza manifestacja ludzkiej wolnej woli i zdolności do wyboru między posłuszeństwem a nieposłuszeństwem wobec Boga.

Symbolizm Drzewa Poznania Dobra i Zła

Drzewo poznania dobra i zła jest istotnym symbolem tej historii. Symbolizuje ono zdolność człowieka do wyboru między dobrem a złem i daje mu wolną wolę. Jednak Bóg nakazał Adamowi i Ewie nie jeść owoców z tego drzewa, co wyrażało Boży zakaz i próbę zachowania ludzi w doskonałym posłuszeństwie.

Odpowiedzialność i Konsekwencje Grzechu

Po złamaniu Bożego zakazu, Adam i Ewa doświadczyli wstydu, strachu i separacji od Boga. Konsekwencje tego grzechu obejmowały także utratę Raju, utrudnione życie i pracę oraz wprowadzenie śmierci jako nieuniknionego losu ludzkości.

Wygnanie z Raju

Bóg wygnał Adama i Evę z Raju, aby nie zjedli owoców z drzewa życia, co oznaczałoby życie wieczne w stanie grzechu. To wygnanie symbolizuje utratę pierwotnej doskonałości, harmonii i bliskości z Bogiem. On jednak wciąż okazywał miłosierdzie, odział Adama i Ewę oraz obiecał przysłanego Zbawiciela, który przywróciłby ludzi do Bożej łaski.

Wąż i jego symbolika

Wąż jako Kusiciel

Wąż jest jednym z kluczowych elementów tej historii, ponieważ pełni rolę kusiciela, który nakłania Ewę do złamania Bożego zakazu i zjedzenia owocu z drzewa poznania dobra i zła. Wąż przedstawiany jest jako przebiegły i podstępny, co symbolizuje pokusy i grzech.

Symbolika Węża

Wąż jako symbol w tej historii może być interpretowany na kilka sposobów:

• Zło i Grzech

• Podstęp i Manipulacja

• Upadek i Konsekwencje Grzechu

KAIN I ABEL

Tekst

41 Mężczyzna zbliżył się do swej żony Ewy. A ona poczęła i urodziła Kaina, i rzekła: «Otrzymałam mężczyznę od Pana». 2 A potem urodziła jeszcze Abla, jego brata.

Abel był pasterzem trzód, a Kain uprawiał rolę. 3 Gdy po niejakim czasie Kain składał dla Pana w ofierze płody roli, 4 zaś Abel składał również pierwociny ze swej trzody i z ich tłuszczu, Pan wejrzał na Abla i na jego ofiarę; 5 na Kaina zaś i na jego ofiarę nie chciał patrzeć. Smuciło to Kaina bardzo i chodził z ponurą twarzą. 6 Pan zapytał Kaina: «Dlaczego jesteś smutny i dlaczego twarz twoja jest ponura? 7 Przecież gdybyś postępował dobrze, miałbyś twarz pogodną; jeżeli zaś nie będziesz dobrze postępował, grzech leży u wrót i czyha na ciebie, a przecież ty masz nad nim panować».

8 Rzekł Kain do Abla, brata swego: «Chodźmy na pole». A gdy byli na polu, Kain rzucił się na swego brata Abla i zabił go. 9 Wtedy Bóg zapytał Kaina: «Gdzie jest brat twój, Abel?» On odpowiedział: «Nie wiem. Czyż jestem stróżem brata mego?» 10 Rzekł Bóg: «Cóżeś uczynił? Krew brata twego głośno woła ku mnie z ziemi! 11 Bądź więc teraz przeklęty na tej roli, która rozwarła swą paszczę, aby wchłonąć krew brata twego, przelaną przez ciebie. 12 Gdy rolę tę będziesz uprawiał, nie da ci już ona więcej plonu. Tułaczem i zbiegiem będziesz na ziemi!» 13 Kain rzekł do Pana: «Zbyt wielka jest kara moja, abym mógł ją znieść. 14 Skoro mnie teraz wypędzasz z tej roli, i mam się ukrywać przed tobą, i być tułaczem i zbiegiem na ziemi, każdy, kto mnie spotka, będzie mógł mnie zabić!» 15 Ale Pan mu powiedział: «O, nie! Ktokolwiek by zabił Kaina, siedmiokrotną pomstę poniesie!» Dał też Pan znamię Kainowi, aby go nie zabił, ktokolwiek go spotka.

16 Po czym Kain odszedł od Pana i zamieszkał w kraju Nod, na wschód od Edenu.

Kain i Abel

Historia Kaina i Abla to opowieść o grzechu, moralności, sprawiedliwości i miłosierdziu. Przedstawia także pierwszy akt przemocy między ludźmi i konsekwencje tego działania. Jest to historia, które wnosi ważne lekcje i refleksje na temat ludzkiej natury i relacji z Bogiem.

Nauki i Symbolika

Grzech i Konsekwencje Historia Kaina i Abla pokazuje, że grzech ma ciężkie konsekwencje. Kain cierpiał za swoje złe uczynki.

Zazdrość i Złość Zazdrość i złość były głównymi motywami prowadzącymi do morderstwa. To przypomina, że negatywne uczucia i nienawiść mogą prowadzić do strasznych czynów.

Boże Miłosierdzie Mimo okrucieństwa Kaina, Bóg okazał mu miłosierdzie, dając mu szansę na życie i ochronę przed odwetem innych. To ukazuje Boże miłosierdzie i gotowość do przebaczenia nawet w obliczu tak okrutnych czynów.

POTOP

Tekst

5 Kiedy zaś Pan widział, że wielka jest niegodziwość ludzi na ziemi i że usposobienie ich jest wciąż złe, 6 żałował, że stworzył ludzi na ziemi, i zasmucił się. 7 Wreszcie Pan rzekł: «Zgładzę ludzi, których stworzyłem, z powierzchni ziemi: ludzi, bydło, zwierzęta pełzające i ptaki powietrzne, bo żal mi, że ich stworzyłem».

8 [Tylko] Noego Pan darzył życzliwością.

9 Oto dzieje Noego.

Noe, człowiek prawy, wyróżniał się nieskazitelnością wśród współczesnych sobie ludzi; w przyjaźni z Bogiem żył Noe.

10 A Noe był ojcem trzech synów: Sema, Chama i Jafeta.

11 Ziemia została skażona w oczach Boga. 12 Gdy Bóg widział, iż ziemia jest skażona, że wszyscy ludzie postępują na ziemi niegodziwie, 13 rzekł do Noego:

«Postanowiłem położyć kres istnieniu wszystkich ludzi, bo ziemia jest pełna wykroczeń przeciw mnie; zatem zniszczę ich wraz z ziemią. 14 Ty zaś zbuduj sobie arkę z drzewa żywicznego, uczyń w arce przegrody i powlecz ją smołą wewnątrz i zewnątrz. 15 A oto, jak masz ją wykonać: długość arki - trzysta łokci, pięćdziesiąt łokci - jej szerokość i wysokość jej - trzydzieści łokci. 16 Nakrycie arki, przepuszczające światło, sporządzisz na łokieć wysokie i zrobisz wejście do arki w jej bocznej ścianie; uczyń przegrody: dolną, drugą i trzecią. 17 Ja zaś sprowadzę na ziemię potop, aby zniszczyć wszelką istotę pod niebem, w której jest tchnienie życia; wszystko, co istnieje na ziemi, wyginie, 18 ale z tobą zawrę przymierze. Wejdź przeto do arki z synami twymi, z żoną i z żonami twych synów. 19 Spośród wszystkich istot żyjących wprowadź do arki po parze, samca i samicę, aby ocalały wraz z tobą od zagłady. 20 Z każdego gatunku ptactwa, bydła i zwierząt pełzających po ziemi po parze; niechaj wejdą do ciebie, aby nie wyginęły. 21 A ty nabierz sobie wszelkiej żywności - wszystkiego, co nadaje się do jedzenia - i zgromadź u siebie, aby była na pokarm dla ciebie i na paszę dla zwierząt».

22 I Noe wykonał wszystko tak, jak Bóg polecił mu uczynić.

71 A potem Pan rzekł do Noego: «Wejdź wraz z całą twą rodziną do arki, bo przekonałem się, że tylko ty jesteś wobec mnie prawy wśród tego pokolenia. 2 Z wszelkich zwierząt czystych1 weź z sobą siedem samców i siedem samic, ze zwierząt zaś nieczystych po jednej parze: samca i samicę; 3 również i z ptactwa - po siedem samców i po siedem samic, aby w ten sposób zachować ich potomstwo dla całej ziemi. 4 Bo za siedem dni spuszczę na ziemię deszcz, który będzie padał czterdzieści dni i czterdzieści nocy, aby wyniszczyć wszystko, co istnieje na powierzchni ziemi - cokolwiek stworzyłem».

5 I spełnił Noe wszystko tak, jak mu Pan polecił.

6 Noe miał sześćset lat, gdy nastał potop na ziemi.

7 Noe wszedł z synami, z żoną i z żonami swych synów do arki, aby schronić się przed wodami potopu. 8 Ze zwierząt czystych i nieczystych, z ptactwa i ze wszystkiego, co pełza po ziemi, 9 po dwie sztuki, samiec i samica, weszły do Noego, do arki, tak jak mu Bóg rozkazał.

10 A gdy upłynęło siedem dni, wody potopu spadły na ziemię. 11 W roku sześćsetnym życia Noego, w drugim miesiącu roku, siedemnastego dnia miesiąca, w tym właśnie dniu trysnęły z hukiem wszystkie źródła Wielkiej Otchłani i otworzyły się upusty nieba; 12 przez czterdzieści dni i przez czterdzieści nocy padał deszcz na ziemię. 13 I właśnie owego dnia Noe oraz jego synowie, Sem, Cham, Jafet, żona Noego i trzy żony jego synów weszli do arki, 14 a wraz z nimi wszelkie gatunki zwierząt, bydła, zwierząt pełzających po ziemi, wszelkiego ptactwa [i istot ze skrzydłami]. 15 Wszelkie istoty, w których było tchnienie życia, weszły po parze do Noego do arki. 16 Gdy już weszły do arki samiec i samica każdej istoty żywej, jak Bóg rozkazał Noemu, Pan zamknął za nim [drzwi].

17 A potop trwał na ziemi czterdzieści dni i wody wezbrały, i podniosły arkę ponad ziemię. 18 Kiedy przybywało coraz więcej wody i poziom jej podniósł się wysoko ponad ziemią, arka płynęła po powierzchni wód. 19 Wody bowiem podnosiły się coraz bardziej nad ziemię, tak że zakryły wszystkie góry wysokie, które były pod niebem. 20 Wody się więc podniosły na piętnaście łokci ponad góry i zakryły je. 21 Wszystkie istoty poruszające się na ziemi z ptactwa, bydła i innych zwierząt i z wszelkich jestestw, których było wielkie mnóstwo na ziemi, wyginęły wraz ze wszystkimi ludźmi. 22 Wszystkie istoty, w których nozdrzach było ożywiające tchnienie życia, wszystkie, które żyły na lądzie, zginęły. 23 I tak Bóg wygubił doszczętnie wszystko, co istniało na ziemi, od człowieka do bydła, zwierząt pełzających i ptactwa powietrznego; wszystko zostało doszczętnie wytępione z ziemi. Pozostał tylko Noe i to, co z nim było w arce. 24 A wody stale się podnosiły na ziemi przez sto pięćdziesiąt dni.

Problematyka

Grzech i Zagłada

Opisuje narastający grzech i moralny upadek ludzkości oraz konsekwencje tego upadku, które doprowadziły do zagłady całej ludzkości

Miłosierdzie Boże

Mimo że Bóg zdecydował się na zniszczenie ludzkości, historia ta także ukazuje Boże miłosierdzie w postaci wyboru Noego i jego rodziny jako tych, którzy zostaną ocaleni.

Odpowiedzialność człowieka Noe, jako wybrany przez Boga, miał obowiązek przygotowania Arki i zbierania zwierząt. To podkreśla ludzką odpowiedzialność w realizacji Bożego planu.

Symbolika

Arka jako symbol zbawienia

Arka Noego jest często interpretowana jako symbol zbawienia i ochrony. Stanowiła schronienie przed katastrofą, co można utożsamiać z chrześcijańskim przekonaniem o zbawieniu przez wiarę.

Potop jako oczyszczenie

Potop symbolizuje oczyszczenie świata z grzechu i zepsucia. Po zakończeniu potopu Bóg dał obietnicę, że nigdy więcej nie sprowadzi potopu na ziemię.

Fragmenty biblii zostały zapożyczone ze strony www.biblijni.pl